De oorsprong van Kabuki Theater (2024)

Inleiding tot Kabuki

Kabuki-theater is een soort dansdrama uit Japan . Oorspronkelijk ontwikkeld tijdens het Tokugawa -tijdperk, verbeelden de verhaallijnen het leven onder shogun-heerschappij, of de daden van beroemde historische figuren.

Tegenwoordig wordt kabuki beschouwd als een van de klassieke kunstvormen, waardoor het een reputatie heeft van verfijning en formaliteit. De wortels zijn echter allesbehalve hoogdravend...

Oorsprong van Kabuki

In 1604 gaf een ceremoniële danser van het Izumo-heiligdom genaamd O Kuni een optreden in de droge bedding van de Kamo-rivier in Kyoto. Haar dans was gebaseerd op boeddhistische ceremonies, maar ze improviseerde en voegde fluit- en drummuziek toe.

Al snel ontwikkelde O Kuni een aanhang van mannelijke en vrouwelijke studenten, die het eerste kabuki-bedrijf vormden. Tegen de tijd van haar dood, slechts zes jaar na haar eerste optreden, waren een aantal verschillende kabuki-groepen actief. Ze bouwden podia op de rivierbedding, voegden shamisenmuziek toe aan de optredens en trokken een groot publiek.

De meeste kabuki-artiesten waren vrouwen, en velen van hen werkten ook als prostituee. De toneelstukken dienden als een vorm van reclame voor hun diensten, en leden van het publiek konden dan van hun waren genieten. De kunstvorm werd bekend als onna kabuki , of 'vrouwenkabuki'. In betere sociale kringen werden de artiesten afgedaan als 'rivierbeddingen'.

Kabuki verspreidde zich al snel naar andere steden, waaronder de hoofdstad Edo (Tokyo), waar het beperkt was tot de rosse buurt Yoshiwara. Het publiek kon zich tijdens de optredens de hele dag opfrissen door nabijgelegen theehuizen te bezoeken.

Vrouwen verbannen uit Kabuki

In 1629 besloot de regering van Tokugawa dat kabuki een slechte invloed op de samenleving had, dus verbood het vrouwen van het podium. Theatergezelschappen aangepast door de mooiste jonge mannen de vrouwelijke rollen te laten spelen, in wat bekend werd als yaro kabuki of 'jonge mannen kabuki'. Deze knappe jongensacteurs stonden bekend als onnagata , of 'vrouwelijke rolacteurs'.

Deze wijziging had echter niet het effect dat de regering voor ogen had. De jonge mannen verkochten ook seksuele diensten aan toeschouwers, zowel mannen als vrouwen. In feite bleken de wakashu-acteurs net zo populair als de vrouwelijke kabuki-artiesten.

In 1652 verbood de shogun ook jonge mannen van het podium. Het bepaalde dat alle kabuki-acteurs voortaan volwassen mannen zouden zijn, serieus over hun kunst, en met hun haar van voren afgeschoren om ze minder aantrekkelijk te maken.

Kabuki Theater rijpt

Met vrouwen en aantrekkelijke jonge mannen die van het podium waren uitgesloten, moesten kabuki-troepen hun vak serieus nemen om een ​​​​publiek te besturen. Al snel ontwikkelde kabuki langere, meer boeiende toneelstukken verdeeld in acts. Rond 1680 begonnen toegewijde toneelschrijvers voor kabuki te schrijven; toneelstukken waren eerder verzonnen door de acteurs.

De acteurs begonnen de kunst ook serieus te nemen en bedachten verschillende acteerstijlen. Kabuki-meesters zouden een kenmerkende stijl creëren, die ze vervolgens doorgaven aan een veelbelovende student die de artiestennaam van de meester zou aannemen. De bovenstaande foto toont bijvoorbeeld een toneelstuk uitgevoerd door het gezelschap van Ebizo Ichikawa XI - de elfde acteur in een illustere lijn.

Naast het schrijven en acteren werden toneeldecors, kostuums en make-up ook uitgebreider tijdens het Genroku-tijdperk (1688 - 1703). De hierboven getoonde set bevat een prachtige blauweregenboom, die wordt weerspiegeld in de rekwisieten van de acteur.

Kabuki-troepen moesten hard werken om hun publiek te plezieren. Als de toeschouwers het niet leuk vonden wat ze op het podium zagen, pakten ze hun zitkussens op en gooiden die naar de acteurs.

Kabuki en de Ninja

Met de meer uitgebreide decors had kabuki stagehands nodig om tussen scènes te wisselen. De stagehands kleedden zich helemaal in het zwart zodat ze opgingen in de achtergrond, en het publiek ging mee met de illusie.

Een briljant toneelschrijver kwam echter op het idee om een ​​toneelknecht plotseling aan een dolk te laten trekken en een van de acteurs neer te steken. Hij was tenslotte niet echt een toneelknecht - hij was een vermomde ninja ! De schok bleek zo effectief dat een aantal kabuki-spelen de stagehand-als-ninja-moordenaar-truc bevatten.

Interessant is dat hier het populaire cultuuridee vandaan komt dat ninja's zwarte, pyjama-achtige kleding droegen. Die outfits zouden nooit geschikt zijn voor echte spionnen - hun doelen in de kastelen en legers van Japan zouden ze onmiddellijk hebben opgemerkt. Maar zwarte pyjama's zijn de perfecte vermomming voor kabuki- ninja 's , die zich voordoen als onschuldige toneelknechten.

Kabuki en de samoerai

De hoogste klasse van de feodale Japanse samenleving , de samoerai, werd bij besluit van de shogun officieel uitgesloten van het bijwonen van kabuki-toneelstukken. Veel samoerai zochten echter allerlei soorten afleiding en amusem*nt in de ukiyo , of Floating World, inclusief kabuki-uitvoeringen. Ze zouden zelfs hun toevlucht nemen tot uitgebreide vermommingen zodat ze onherkenbaar de theaters konden binnensluipen.

De regering van Tokugawa was niet blij met deze ineenstorting van de samoeraidiscipline , of met de uitdaging van de klassenstructuur. Toen een brand de rosse buurt van Edo in 1841 verwoestte, probeerde een ambtenaar genaamd Mizuno Echizen no Kami kabuki volledig te verbieden als morele bedreiging en een mogelijke bron voor de brand. Hoewel de shogun geen volledig verbod uitvaardigde, maakte zijn regering wel van de gelegenheid gebruik om de kabuki-theaters uit het centrum van de hoofdstad te verbannen. Ze werden gedwongen te verhuizen naar de noordelijke buitenwijk Asakusa, een onhandige locatie ver van de drukte van de stad.

Kabuki en de Meiji-restauratie

In 1868 viel de Tokugawa-shogun en nam de Meiji-keizer de echte macht over Japan in de Meiji-restauratie . Deze revolutie bleek een grotere bedreiging voor kabuki te zijn dan de edicten van de shoguns geweest waren. Plotseling werd Japan overspoeld met nieuwe en buitenlandse ideeën, waaronder nieuwe kunstvormen. Zonder de inspanningen van enkele van zijn helderste sterren zoals Ichikawa Danjuro IX en Onoe Kikugoro V, had kabuki kunnen verdwijnen onder de golf van modernisering.

In plaats daarvan pasten de sterschrijvers en artiesten kabuki aan moderne thema's aan en verwerkten ze buitenlandse invloeden. Ze begonnen ook het proces van gentrificatie van kabuki, een taak die gemakkelijker werd gemaakt door de afschaffing van de feodale klassenstructuur.

In 1887 was kabuki zo respectabel dat de Meiji-keizer zelf een optreden onderschreef.

Kabuki in de 20e eeuw en daarna

Meiji-trends in kabuki gingen door tot in het begin van de 20e eeuw, maar laat in de Taisho-periode (1912 - 1926) bracht een andere catastrofale gebeurtenis de theatertraditie in gevaar. Tokyo's Grote Aardbeving van 1923, en de branden die zich daarna verspreidden, vernietigden alle traditionele kabuki-theaters, evenals de rekwisieten, decorstukken en kostuums erin.

Toen Kabuki na de aardbeving werd herbouwd, was het een heel andere instelling. Een familie genaamd de Otani-broers kocht alle troepen op en vestigde een monopolie, dat tot op de dag van vandaag de controle over kabuki heeft. Ze werden eind 1923 opgericht als een naamloze vennootschap.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg het kabukitheater een nationalistische en jingoïstische toon. Toen de oorlog ten einde liep, brandden geallieerde bombardementen op Tokio opnieuw de theatergebouwen af. Het Amerikaanse commando verbood kabuki kort tijdens de bezetting van Japan, vanwege de nauwe band met imperiale agressie. Het leek alsof kabuki deze keer voorgoed zou verdwijnen.

Nogmaals, kabuki verrees uit de as als een feniks. Zoals altijd rees het in een nieuwe vorm op. Sinds de jaren vijftig is kabuki een vorm van luxe entertainment geworden in plaats van het equivalent van een familie-uitstapje naar de film. Tegenwoordig zijn de belangrijkste doelgroep van kabuki toeristen - zowel buitenlandse toeristen als Japanse bezoekers uit andere regio's naar Tokio.